Początki i rozwój kopalnictwa naftowego w Bieczu i okolicach (1887-1939)

Abstract

W połowie XIX w. Biecz był małym i zaniedbanym byłym królewskim miastem. Jego okres rozwoju zakończył się wraz z pierwszym rozbiorem Polski, a następnie zniesieniem powiatu i sądownictwa miejskiego. Obecność złóż naftowych na Podkarpaciu była znana od dawna. Początkowo olej skalny (jak nazywano ropę) używany był jako smar, a także jako środek do oświetlania bądź nawet lekarstwo. Na terenie Biecza istniały dwa kopalnie ropy naftowej. Jedna z nich znajdowała się w Harcie, gdzie w 1881 r. było pięć przedsiębiorstw zajmujących się produkcją ropy naftowej. Druga była w Załawiu, po drugiej stronie rzeki Ropy. Tutaj wydobycie ropy rozpoczęło się oficjalnie w 1890 roku. Wybuch pierwszej wojny światowej przerwał rozwój przemysłu.

Po zakończeniu wojny i utworzeniu niepodległego państwa polskiego wznowiono działalność petrochemiczną w Bieczu i jego okolicach. Tak więc w 1927 r. wydobyto 3921 ton ropy naftowej, a do 1935 r. ilość ta wzrosła do 4353 ton. Ropa naftowa z Biecza była prawdopodobnie transportowana do rafinerii w Libuszy, Gliniku i w Jaśle. Ponadto w rejonie Biecza wydobywano gaz ziemny. W 1934 r. wydobyto około 65 000 metrów sześciennych. W okolicach miasta pojawiły się małe kopalnie naftowe w takich miejscowościach jak Strzeszyn, Racławice, Rzepiennik Strzyżewski, Wójtowa. Dzięki rozwojowi przemysłu petrochemicznego mieszkańcy regionu znaleźli zatrudnienie i środki ekonomiczne wspierające rodziny.