Symboliczno-estetyczne znacznie wody w kulturze

Abstract

Gaston Bachelard – francuski filozof, prekursor krytyki tematycznej – zajmował się fenomenologicznym opisem wyobraźni poetyckiej. Wyróżnił cztery typy wyobraźni materialnych, które przyporządkował czterem żywiołom: ziemi, ognia, powietrza i wody. Filozof nazwał wodę żywiołem melancholizującym, materią rozpaczy, ponieważ wytwarzany przez nią obraz poetycki naznaczony jest smutkiem, powodowanym silnym odczuwaniem kruchości życia i lękiem przed śmiercią. W pewnej mierze kontynuacją Bachelardowskiej koncepcji poetyckiej są postmodernistyczne badania czeskiej autorki Zdeňki Kalnickiej nad symboliczno-estetycznym znaczeniem wody w tekstach kultury. Badaczka analizując kulturowe wyobrażenia o żywiole wody spostrzega, że jest on ściśle związany z szeroko rozumianą kobiecością.