Kohabitacja jako nowa forma życia partnerskiego

Abstract

Szybkie przemiany społeczno-ekonomiczne i kulturowe jakie pojawiają się w Europie, a tym samym w Polsce nie są korzystne dla małżeństwa i rodziny. Od dłuższego czasu obserwuje się wyraźny spadek zawieranych małżeństw, natomiast w zdecydowanie szybkim tempie pojawiają się związki kohabitacyjne Jeszcze nie tak dawno kohabitacja byłą zjawiskiem społecznym stygmatyzowana za pomocą wielu różnych określeń jak „życie w grzechu”, „życie na kocią łapę” czy „życie na kartę rowerową”. Dziś traktowana jest bądź jako etap testujący siłę uczucia i poprzedzający legalizację związku (Segalen, 1996,s.404). Tradycyjnie uważano, iż zjawisko „życia razem bez legalizacji” ograniczone było dawniej przede wszystkim do dwóch grup: elit, które mogły sobie pozwolić na nieliczenie się z opinią publiczną, oraz marginesu społecznego, który egzystował głównie wśród sobie podobnych „niemoralnych indywiduów”, z wyraźną przewagą tej drugiej subpopulacji. Druga połowa wieku XX sprawiła, że kohabitacja w krajach europejskich powoli poddana została „demokratyzacji”, tj. oswajać się z nią poczęły inne grupy społeczne, traktując to jako wyraz wolnego wy-boru drogi życiowej. Tradycyjnie uważano, iż zjawisko „życia razem bez legalizacji” ograniczone było dawniej przede wszystkim do dwóch grup: elit, które mogły sobie pozwolić na nieliczenie się z opinią publiczną, oraz marginesu społecznego, który egzystował głównie wśród sobie podobnych „niemoralnych indywiduów”, z wyraźną przewagą tej drugiej subpopulacji.